Nokia C7

نوکیا که تا پیش از این به ‌جز N86 تمایلی به تولید گوشی‌های مجهز به دوربین‌های بالاتر از پنج مگاپیکسل نشان نمی‌داد، به یک‌باره تصمیم به تحول گرفته و سه مدل گوشی هشت مگاپیکسلی را با توانایی فیلم‌برداری HD معرفی کرده تا بلکه بارقه امیدی در دل هوادارانش به وجود آورد. مشخصه بارز دیگر در این مدل‌های جدید، خارج شدن از طراحی یکنواخت در نمونه‌های لمسی و ارائه آن‌ها با نسخه جدید سیمبیان بود. شرکت نوکیا این امکان را در اختیار ما قرار داد تا بتوانیم گوشی جدید C7 را که یکی از جدیدترین تلفن‌های همراه این شرکت است، به‌طور کامل بررسی کنیم. این شما و این هم بررسی گوشی جدید نوکیا.

طراحی: به من می‌گن C با کلاس!

خوشبختانه C7 هیچ‌گونه شباهتی به گوشی Xpress Music 5800 و جماعت متعلق به آن ندارد! در حقیقت، طراحی و ظاهر 5800 به قدری در سری گوشی‌های لمسی نوکیا تکراری شده‌بود که کاربر با دیدن آن احساس خوبی پیدا نمی‌کرد! (حالا خوبه گوشی خود من 5800 هست و کسی به ما N8 نداده!!) بدنه گوشی آمیزه‌ای از فلز و پلاستیک خوش‌ساخت است و نمی‌توان ایرادی به این ساختار گرفت. کناره‌های گوشی دارای قوس است و این مورد بیشتر از هر چیزی سبب شده تا تعلق آن به رده کلاسیک حفظ شود و کمی از ظاهر تند و تیز نمونه‌های مدرن امروزی فاصله بگیرد. وزن این گوشی 130 گرم است و با آن‌که چندان سبک نیست اما وزن آزار‌دهنده‌ای هم ندارد. ابعاد 10/5× 56/8 × 117/3 میلی‌متری به‌خوبی در دست جای می‌گیرد و ضخامت باریک آن دوست‌داشتنی است.

در بخش بالایی گوشی، سوکت استاندارد 3/5 میلی‌متری در کنار محل اتصال به کامپیوتر و دکمه پاور در یک خط به صف شده‌اند! در قسمت چپ فقط ورودی سوکت شارژ دیده‌می‌شود و در سمت راست، کلید اختصاصی دوربین، قفل اسلاید صفحه‌نمایش و کلیدهای کم و زیاد کردن صدا قرار دارد. البته بین دکمه‌های صدا یک کلید مخصوص فعال‌سازی دستور صوتی وجود دارد که می‌توان آن را بی‌تناسب‌ترین کلید دانست! زیرا با نگه داشتن کلید وصل کردن تماس، همین عمل انجام می‌شود، ضمن آن‌که اضافه شدن چنین کلیدی در چنان مکانی باعث می‌شود، در بسیاری موارد با دکمه کم و زیاد کردن صدا اشتباه گرفته شود. البته شیرین‌کاری‌های نوکیا محدود به این دکمه نمی‌شود و هنگام صحبت کردن با C7 متوجه اوج هنرنمایی گوشی خواهیدشد! در واقع، این هنر در سنسورهای C7 نهفته شده‌است. جایی که سنسور حساس به نور به قدری هنرمند است که با کوچک‌ترین حرکت دست روی آن نور صفحه‌نمایش را به سرعت تغییر می‌دهد (این عملکرد در اجرای بازی‌ها به دلیل حرکت سریع دست آزاردهنده است) البته اگر بتوان از این حساسیت زیاد از حد گذشت، بازهم نمی‌توان چشم را روی هنر سنسور Proximity بست، جایی‌که سبب می‌شود شما هنگام مکالمه (به خصوص طولانی مدت) شاهد حرکات عجیب و غریب گوشی شوید! ممکن است، متوجه شوید، ناگهان تماس قطع شده‌است! بار دیگر متوجه شوید، دکمه hold ناخودآگاه فشار داده شده و طرف مقابل تنها صدای موسیقی زیبای پشت خط ماندن را می‌شنود. حتی هنر این سنسور گاهی به جایی می‌رسد که گوشی، شماره شخص دیگری را می‌گیرد و می‌بینید دوستتان با تعجب در حال گوش دادن به حرف‌های بی‌ربط  شما با شخص دیگری است! البته تمام این مشکلات تنها یک پاسخ دارد و آن عملکرد ضعیف سنسور Proximity است که وظیفه‌اش قطع کردن حالت لمسی صفحه‌نمایش در زمان مکالمه هنگام نزدیک کردن تلفن‌همراه به گوش است. در حقیقت، این ضعف سبب می‌شود، حالت لمسی گوشی به‌کار افتاده و با برخورد گزینه‌ها به صورت شما، شاهد حرکات محیرالعقول از C7 باشید (کار به جایی رسیده بود که به دوستانم می‌گفتم با من زیاد حرف نزنید!)

صفحه‌نمایش: لمس به لطافت رؤیا!

سایز 3/5 اینچی صفحه‌نمایش یک سایز مناسب برای صفحه‌‌نمایش‌های گوشی لمسی است. به خصوص وقتی که فناوری لمس خازنی و فناوری AMOLED درکنار آن باشد. البته دقت تصویر همچنان در 640×360 پیکسل خلاصه شده و انگار نوکیا پا در یک کفش کرده که بیشتر از این نمی‌شه! کیفیت لمس در کل مناسب است و واکنش‌پذیری بسیار خوبی در مقابل کلیک‌ها صورت می‌گیرد (بگذارید یک نکته منفی را هم یواشکی بگیم، آن‌هم این‌که، ابتدا که گوشی را گرفتیم، لمس C7 قاطی کرده‌بود و در برخی برنامه‌ها هیچی احساس نمی‌کرد که البته با یک ریست کردن فهمیدیم همه‌چی آرومه، ما چقدر خوشبختیم!)

با آن‌که بازتابش صفحه‌نمایش تقریباً بالاست اما در زیر نور آفتاب هنوز چیزی برای دیدن باقی مانده‌است و زیاد نگران این موضوع نباشید. البته اثر انگشت به‌قدری واضح روی صفحه‌نمایش باقی می‌ماند که در صورت مفقود شدن موقتی گوشی، هیچ نیازی به پلیس برای یافتن اثر انگشت سارق آن ندارید!

سیستم‌عامل: باور کنید من خوب شدم!

با آن‌که هجمه انتقادات نسبت به کارایی سیمبیان و ظاهر یکنواخت و کسل‌کننده‌اش زیاد شده‌بود اما نوکیا مقاومت زیادی از خود نشان می‌داد و حاضر به پذیرش ضعف‌های سیمبیان در مقابل رقبا نبود اما با گذشت زمان متوجه شد، در صورت نپذیرفتن این امر، طبق قانون داروین خودبه‌خود حذف خواهدشد! حال نسخه سوم سیمبیان با تغییرات زیاد (البته به ادعای نوکیا) با مدل‌های جدید و پیشرفته‌تر این سازنده فنلاندی همراه شده‌است. شاید بتوان بزرگ‌ترین مشخصه آن را در تبدیل شدن به منبع باز دانست که برنامه QT (به قول مدیران نوکیا بخوانید کیوت!) نیز به همین دلیل برای آن در نظر گرفته شده‌است.

البته ظاهر سیستم‌عامل خیلی شبیه به نسخه‌های قبلی است و اگر به قولی سیمبیان‌باز نباشید، شاید حتی متوجه تغییر سیستم‌عامل خود نشوید. در کل، تغییرات ظاهری کوچک‌تر از آن هستند که بتوان آن را یک انقلاب در سیمبیان دانست اما در این بین می‌توان به وجود چندین دسکتاپ اختصاصی، عملکرد بهتر Task Manager، مدرن شدن ظاهر موزیک پلیر و... اشاره کرد. البته کارایی کلی سیستم‌عامل را نیز می‌توان نسبت به قبل روان‌تر و هماهنگ‌تر دانست، نکته‌ای که شاید در وهله اول چندان به نظر نیاید. سیستم‌عامل به وضوح هماهنگی بهتری با لمس‌کردن پیدا کرده و خبری هم از دوبار کلیک برای اجرای دستور‌ها نیست.

پردازنده به‌کار رفته در گوشی، همان نمونه استفاده‌شده روی N8 است که در حداکثر فرکانس کاری 680 مگاهرتز فعالیت می‌کند. این پردازنده که بر پایه معماری ARM11 ساخته شده، به چیپ‌ست اختصاصی گرافیکی نیز مجهز است. در تست‌هایی که با این پردازنده انجام دادیم، واکنش پردازنده درانجام کارهای عادی در حد متوسطی بود اما چیپ‌ست گرافیکی سبب شد تا در پردازش‌های سه‌بعدی، گوشی عملکرد فوق‌العاده‌ای از خود نشان دهد و حتی از مدل‌های مجهز به پردازنده یک گیگاهرتزی نیز پیشی بگیرد.

نمودار 1

دوربین: 8 مگاپیکسل هم 8 مگاپیکسل‌های قدیم!

به یاد دارم، زمانی‌که نوکیا گوشی N86 با دوربین هشت مگاپیکسلی را در مراسمی رسمی در ایران رونمایی کرد، ماتیلا یکی از مدیران ارشد نوکیا که اتفاقاً اصلیتی فنلاندی نیز داشت، در پاسخ به این سؤال که چرا دیرتر از سایر رقبا وارد عرصه گوشی‌های هشت مگاپیکسلی شده‌اید، گفت: ما شاید اولین نباشیم اما بهترین هستیم! البته صحبت‌های وی تا حد زیادی نیز صحت داشت زیرا N86 با لنز وایدی که داشت عکس‌های باکیفیتی می‌گرفت و حس خوبی در عکاسی به کاربر القا می‌کرد. حال به نظر می‌رسد، نوکیا از این ایده بهترین بودن خودش تا حد زیادی دست کشیده و تنها به نام هشت مگاپیکسل روی لنز دوربین گوشی اکتفا کرده‌است. این موضوع زمانی مشخص می‌شود که بدانید این دوربین حتی از فوکوس اتوماتیک نیز بهره‌ای نمی‌برد و هیچ حالتی هم برای عکاسی ماکرو آن در نظر گرفته نشده‌است تا به‌طور کل بی‌خیال فکر عکاسی در حالت نزدیک باشید. البته بهتر است خیلی هم بی‌انصافی نکنیم چون کارایی دوربین عکاسی در گرفتن عکس‌ها بین نمونه‌های هشت مگاپیکسلی یک نمونه نرمال تلقی می‌شود، اگرچه در صف بهترین‌ها نمی‌ایستد!

تصویر 1: در هوای آفتابی میزان ایزو به 100 می‌رسد، با آنکه تصویر نویز ندارد اما سردی رنگ‌ها زیاد است.

تصویر 1

تصویر 2: در هوای نیمه‌روشن به کمک فلاش، مقدار نویز عکس پایین است اما قسمت‌های نزدیک‌تر به دوربین کمی دچار تاری می‌شود.

تصویر 2

تصویر 3: در تاریکی مطلق دو فلاش دیودنوری به کمک عکاس می‌آید، میزان ایزو به 475 می‌رسد و با آن‌که کیفیت همچنان خوب است اما سردی رنگ‌ها کمی آزاردهنده است.

تصویر 3

C7 قادر است در استاندارد HD و سرعت 25 فریم در ثانیه فیلم‌برداری کند. در نمونه فیلمی که به مدت یک دقیقه گرفتیم، خوشبختانه دوربین توانست لبخند رضایت را بر لبان ما بنشاند. تصویربرداری حتی با کم شدن نور نیز دچار افت فریم و حتی حضور نویز زیاد نمی‌شود. البته با آن‌که عملکرد زوم خوب و سریع است اما هنگام زوم زیاد، میزان نویز ناگهان بسیار زیاد می‌شود که همین امر سبب شد تا بی‌خیال زوم هنگام فیلم‌برداری شویم! حجم 81 مگابایتی برای یک فیلم‌برداری یک دقیقه‌ای مقدار مناسبی است و تصویر در قالب mp4 ذخیره می‌شود.

سایر امکانات: در اینجا دیگه کاملم!

از لحاظ امکانات ارتباطی نمی‌توان ایرادی را بر C7 وارد کرد. سرعت اتصال به اینترنت از طریق Wi-Fi سریع است و اگر از شبکه 3G بهره‌مند هستید (که ما نیستیم!) می‌توان از تمام توانمندی‌های آن استفاده کرد. البته به دلیل مشخصات به نسبت مشابهی که C7 با N8 دارد، شاید بسیاری دوست داشتند تا خروجی HDMI را هم روی این مدل مشاهده کنند، اما خوب، قرار نیست هر چیزی را که شما دوست دارید، تحقق پیدا کند و خبری از این خروجی نیست.

باتری 1200 میلی‌آمپری با آن‌که اگر 1500 میلی‌آمپری می‌شد گزینه بهتری به‌نظر می‌رسید اما عملکرد خوبی دارد. زمان 550 ساعت حالت آماده به‌کار و بیش از 9 ساعت مکالمه در شبکه 2G گوشی را به یک نمونه ایده‌آل تبدیل می‌کند. همچنین توانایی 54 ساعت گوش دادن به موسیقی به کمک این باتری برای C7 فراهم شده‌است.

سخن آخر

شاید اگر این گوشی یک سال زودتر به بازار آمده‌بود، حرف‌های بسیاری برای گفتن داشت و به یک نمونه منحصر به‌فرد تبدیل می‌شد اما در بازار کنونی تلفن‌همراه و وجود رقبای قدرتمند، عرصه چندان زیادی برای عرض‌اندام C7 باقی نمانده‌است. البته ایرادات بزرگی همچون سنسور Proximity سبب می‌شود، این گوشی از یک حد ایده‌آل برای خرید هم خارج شود اما از آنجا که به نظر نمی‌رسد نوکیا اجازه ادامه چنین روندی را در تولید C7 بدهد، پس خیلی نباید درباره آن ناامید بود. 

البته من همچنان نسبت به صحبت کردن با این گوشی خوشبین نیستم و حتی وقتی در حالت روشن بودن بلندگو نیز با کسی صحبت می‌کنم، باز در مقایسه با گوشی‌های دیگر (به‌طور مثال، E5 نوکیا) عملکرد ضعیف‌تری دارد. در حقیقت، وقتی به C7 نگاه می‌کنم، این احساس را دارم که گوشی می‌گوید: با من حرف نزن!

منبع